Voetbal: Uganda - Zambia

Afgelopen zaterdag (13-10-2012) ben ik naar de voetbal geweest, Uganda tegen Zambia. De wedstrijd was de laatste kwalificatie wedstrijd voor de Africa Cup volgend jaar in Zuid Afrika. Vorige maand is de eerste wedstrijd al gespeeld tegen en in Zambia (de titelhouder in de Africa Cup), deze wedstrijd eindigde in 1-0 voor Zambia. De return werd gespeeld in het Namboole stadium net buiten Kampala. Na een half jaar in Uganda voelde ik me wel verplicht om de nationale ploeg naar de overwinning te schreeuwen.

Vroeg in de middag, vlak na lunch met ik samen met Eunice op de bodaboda naar het stadium gegaan. De voorspelde drukte en verkeershinder vielen rueze mee, dus waren we 20 minuten later al bij het stadium. Na wat gelunchd te hebben en 2 uur wachten begon dan eindelijk de wedstrijd. De eerste 10 minuten van de wedstrijd waren erg slecht, veel balverlies en alleen maar lange ballen. Maar na de beginfase begon Uganda beter te worden en creeerden een aantal kansen. Met een goals als gevolg.

Helaas konden ze de rest van de kansen niet omzetten in doelpunten. Dus de tweede helft bleef doelpuntloos en ik denk dat ze geen zin hadden om te verlengen, dus gingen ze maar gelijk penalties schieten. Zambia moest beginnen, en begonnen gelijk erg goed.... de eerste poging was mis. Uganda en Zambia scoorde daarna beide, maar toen Uganda weer aan moest leggen zei mijn buurman dat deze vast mis zou gaan, want dat gebeurd altijd met de 2de penalty van Uganda. En natuurlijk kwam het uit wat mijn buurman naast mij tegen mij zei. Dus was de stand weer gelijk, 1-1. De volgende 14 penalties werden allemaal gescoord. De 15de (van Zambia) ook, maar toen de 16de penalty geschoten moest worden ging het mis.... een speler van Uganda miste... Helaas... Hele wedstrijd goed gespeeld... Maar toch verliezen... Het stadium was in 2 minuten leeg.... en alle supporter begonnen (zonder blijde gezichten) aan hun reis terug naar hun huis. Zo ook wij, weer op de motor, richting mijn verblijfplaats.

Na een lange en warme dag, beetje verbrand in m'n gezicht, maar toch erg leuk was ik weer thuis. Lekker pizza eten en naar bed, om de volgende ochtend vroeg op te staan.

Dit was het weer even voor nu, het volgende verslag komt denk ik van mijn ouders wanneer zij hier zijn over twee weken. Graag wil ik nog wel even aandacht vragen voor mijn broers en zus, voor wanneer mijn ouders er niet zijn voor 2 hele weken. Mocht u tijdens deze periode nog wat eten over hebben, ik denk dat ze daar heel blij mee zijn, ze weten hoe een magnatron en frituur werkt, dus ook eten van gisteren of eergisteren is welkom.

Nouja Groetjes! en tot de volgende keer! Ik heb ook wat fotos van de wedstrijd online gezet!

Nwoya

In plaats van de beloofde foto's in mijn vorige berichtje schrijf ik maar even een reisverslagje van vorige week. Vorige week was ik in Nwoya, in het noorden van Uganda. Ik was daar om te ondersteunen bij financiële en IT taken. Maar gelukkig had ik ook wat tijd om de projecten te bezoeken die ZOA in dit gebied uitvoert.

Maandagochtend vertrokken we vroeg richting Nwoya vanuit Kampala. Samen met een collega die ook richting het noorden moest maar dan naar Pader, waar ZOA ook een programma gebied heeft. De auto zette mij dus af in Nwoya en dan verder rijden richting de volgende bestemming. Nwoya is een klein dorpje met drie 'hoofdwegen' en wat kleine weggetjes naar huisjes. Nwoya heeft 1 een beetje fatsoenlijk hotelletje, waar ik dus sliep. En Nwoya heeft geen elektriciteit, dus 's avonds zitten de weinige restaurantjes vol tussen 8 en 9 om de Ugandese GTST te kijken. En aangezien er niet heel veel te doen is in Nwoya na het werk, ben ik ook maar gezellig aangeschoven onder het genot van een kopje thee.

De programma's die ZOA in Nwoya heeft zijn op dit moment gericht op Landbouw, Educatie en Water & Sanitair. In juli vorig jaar is ZOA begonnen met werken in Nwoya dus de meeste projecten zitten nog in de begin fase.

De eerste dag van mijn veld bezoek ben ik naar een aantal farmer-groups geweest die ondersteund worden door ZOA. ZOA ondersteund de lokale bevolking op twee vlakken. In het eerste stadia worden mensen die een stukje land hebben, maar geen ervaring als boer hebben opgeleid. Er worden groepen gemaakt van 30 mensen die samen een stuk(je) grond toegewezen gekregen. Daarop gaan ze bijvoorbeeld verschillende soorten tomaten verbouwen. Hierin worden ze ondersteund in zaden en advies van ZOA, maar de mensen moeten al het werk zelf doen. Als deze fase is afgerond is het mogelijk om naar de volgende fase te gaan, dat is echter nog niet gebeurd, omdat we daar nog te kort voor bezig zijn. Maar er zijn al wel mensen in de volgende fase, bijvoorbeeld mensen die al meer ervaring hadden met landbouw. In de volgende fase zijn er weer groepen van 30 mensen en hebben weer een stuk land tot hun beschikking, dit keer alleen 10 keer zo groot. ZOA ondersteund hierin weer in advies en begin materialen. De producten die op het land groeien, moeten door de mensen zelf verkocht worden (ZOA kan hierin wel bemiddelen). Met de opbrengst van de oogst is het de bedoeling dat de mensen nieuwe zaden en hulpmiddelen kopen voor het volgende seizoen.

Tijdens mijn tweede veld bezoek ben ik naar een aantal scholen in de regio geweest. ZOA bouwt hier met hulp van de Driestar schoolgebouwen en lerarenhuizen. Om de mensen in de omliggende dorpen (die gebruik maken van de scholen) betrokken te krijgen bij de scholen, zet ZOA niet een school neer en gaat daarna weer weg. De mensen moeten zelf ook een bijdrage leveren, dit kan in de vorm van bakstenen of leraren betalen. ZOA zorgt er dan voor dat er uiteindelijk een functionerend schoolgebouw staat, door een aannemer te regelen en schoolbanken.

Tijdens de lunch zijn we aangeschoven bij een training voor de community die een waterpomp krijgen van ZOA. Om er weer voor de zorgen dat de mensen niet betrokken zijn bij het onderhoud van de waterpomp, worden deze 3 daagse trainingen georganiseerd door ZOA.

Na 2 lange dagen in het veld kon ik de rest van de tijd op het kantoor verblijven, wat ook erg leuk was om te doen. En zeker een stuk makkelijker communiceren is met de mensen daar. In Kampala kan ik me goed redden met m'n Engels, maar in de kleine dorpjes op het platteland gaat dat voor geen meter. Gelukkig was er altijd iemand van ZOA mee in het veld om te tolken voor me.
Op dit moment ben ik weer terug in Kampala wat me wel bevalt. Ik was na een week de bonen toch wel een beetje zat. Dus dit weekend vooral pasta en patat eten, even de schade inhalen van wat ik vorige week gemist heb.

Dit was het weer even voor nu. Ik ga proberen de foto's van m'n huisje te maken. Helaas heb ik geen foto's vorige week gemaakt, daar zijn dus geen foto's van.

Verhuizing #2

Afgelopen weken ben ik erg druk geweest met het verhuizen naar m'n nieuwe huisje in Kampala. Vandaar dat er wat minder activiteit was op de weblog. Eind juni ben ik op zoek geweest met collega's en makelaars naar een appartementje voor de komende tijd. De kamer die ik in mei en juni had was toch wat klein., en had niet echt de ruimte om lekker te zitten.

De laatste week van juni hadden we dan eindelijk wat gevonden. Na ongeveer 6 appartementen te hebben bezocht kwam ik eindelijk deze tegen, voor een goede prijs die binnen het budget valt. Er moest alleen nog wel veel aan gebeuren. Zo zat er geen keuken in en waren en muren en plafonds vrij vies. Gelukkig had de landlord hulptroepen ingeschakeld, en was het meeste afgerond voor 1 juli, de dag dat ik in m'n nieuwe huisje ging.

Op de dag dat ik er in ging, was het helaas nog niet helemaal af. Zo moesten de deuren nog voorzien worden van nieuwe klinken, het toilet lekte, de keuken was nog niet helemaal.... Allemaal kleine dingetjes. En met Oegandese werklui, kunnen een hoop kleine dingetjes vrij lang duren. En bij Oegandese werkers kan niks in 1 keer goed gedaan worden. Maar gelukkig was het afgelopen zaterdag dan eindelijk zo ver, alle kleine dingetjes zijn af! Dus de keuken is al vol op in gebruik genomen... Ik heb eindelijk thee kunnen zetten in m'n nieuwe huisje en net lunch gemaakt. Dat was de afgelopen weken een beetje improviseren.

De woonkamer is nog wel leeg, maar daar gaat als het een beetje meezit vanmiddag verandering in komen. Dan gaan ik naar de Gaba Road (soort van Ikea op straat), om een leuke bank uit te zoeken, de eettafel komt volgende maand wel. Moet daar eerst even een beetje voor sparen.

De foto's van m'n nieuwe huisje komen zodra er iets in de woonkamer staat, dus met een beetje mazzel eind van de dag. Maja in Oeganda kan dat ook zomaar over 2 weken zijn.

Eindelijk gearriveerd

Sinds 4 mei onderweg, maar het is dan toch eindelijk gearriveerd. Bedankt Nico en Monique! M'n collega's zijn er ook erg blij mee.

De grote reis

Eindelijk weer een berichtje vanuit het verre Uganda. Dat ik minder berichtjes op mijn weblog zet komt niet omdat ik daar geen zin meer in heb, maar omdat ik het druk heb met andere dingen. Ik zit gelukkig niet hele weekenden alleen te zijn in m'n kamer, maar heb genoeg dingen om te doen. Maar dat weten de meeste nu inmiddels wel denk ik...

Vorige week ben ik met iemand van ZOA NL naar alle programma gebieden geweest die ZOA Uganda heeft. Dit is een lange tocht geworden, maar gelukkig hebben we uiteindelijk wel alle gebieden kunnen bezoeken. De visite uit NL kwam workshops geven over veiligheidsrisico's in Uganda, dat zijn al een aantal jaren geen kogels, bommen en gewapende overvallen meer. Op dit moment is het grootste gevaar in Uganda het verkeer. Daar moeten wij, maar met name de lokale staff (omdat zij chauffeur zijn en op motoren rijden), ons bewust van worden.

De tocht die we gemaakt hebben ging van Kampala op maandagmorgen, via Mbale, richting Amudat (Karamoja). Amudat ligt echt in de middle of nowhere, op de weg er naar toe zie je vaak voor 5-10-15 minuten geen teken van menselijk leven, op de wegen en electriciteitskabels na (die overigens nog niet werken). Na een nacht in Nakapiripirit (ofzo) en Amudat zijn we vertrokken richting Pader, waar we woensdagmiddag aankwamen. In Pader was ik al een keer geweest en was goed om de mensen daar weer te zien. Na 2 nachten in Pader zijn we vrijdagmorgen vroeg richting Nwoya vertrokken, waar gelijk ook de workshop gedaan werd. Na 3 lange dagen workshops en veel gereis waren we vrijdagavond dan eindelijk klaar, en kon ik me opmaken voor een rumoerige nacht, want we sliepen in één van de weinige uitgaansgelegenheden van Nwoya, met een pooltafel en een tv die hard aan stond. Gelukkig was ik moe genoeg om snel in slaap te vallen en niet te veel van de gezelligheid mee te krijgen. Zaterdagmorgen zijn we weer vroeg opgestaan en richting Kampala vertrokken, waar we rond de lunch weer aankwamen. Na deze week in ongeveer 4 verschillende bedden geslapen te hebben kon ik eindelijk in m'n eigen bed liggen voor een uurtje. De tocht die we vorige week gemaak zag er ongeveer zo uit:

View Larger Map

Na het uurtje rusten ben ik met Eunice op huizenjacht gegaan, de kamer waar ik nu in woon is niet ideaal, het is klein, duur en ik moet naar buiten om naar de badkamer te gaan. De huizenjacht zaterdagmiddag was niet zo succesvol, hoewel we 3 mooie appartementen gezien hebben, waren ze allemaal vrij prijzig. Daarom ben ik gisteren met een collega weer op huizenjacht gegaan, deze keer waren de appartementen iets goedkoper, en twee zagen er redelijk goed uit. Maar daar zijn nog wel wat issues mee, dus we moeten het er hier nog even over hebben. Anders gaan we gewoon weer verder kijken, want volgens mij is er hier net als in NL genoeg aanbod.

Dit was het weer even voor nu, ik ga vanavond proberen wat fototjes toe te voegen van Amudat. Helaas voor Derk, Jord en mij heb ik tijdens m'n reis geen oliefanten, leeuwen of andere grote dieren gezien. Wel wat kleine antilopen en veel hagedissen.

Groeten en tot de volgende keer weer

Geen nieuws = goed nieuws

Afgelopen weken ben ik druk geweest met werken, en heb daarom niet heel veel te vertellen voor op mijn weblog. Wel kan ik merken dat ik deze maand een eigen kamer heb, er wordt wat minder gegeten in restaurantjes en wat meer gewone boodschappen gedaan. De avonden vul ik vaak in met een filmpje kijken en vroeg naar bed, zeker wanneer de stroom weer eens uitvalt en je vanaf 7uur 's avonds in het donker zit. Hoewel ik inmiddels al 3 weken in mn nieuwe kamer slaap en leef, is deze nog niet compleet. De timmerman heeft nog steeds mijn kledingkast nog niet afgetimmerd, dus mijn kleren liggen mooi uitgestald op mijn tafel... die kan ik toch nog niet echt gebruiken, want de timmerman heeft m'n stoelen ook nog niet gebracht. Elke keer als we hem bellen heeft hij weer een andere smoes, waarom hij het deze keer nog niet af heeft. Maar ik hoop dat die ze deze week maar eens brengt.

Dit was even een kort berichtje van mij, ik ben jullie dus niet vergeten, ik beleef de afgelopen weken alleen niet zoveel bijzonders wat het delen waard is. Misschien dat ik de volgende keer wat meer te vertellen heb. Groetjes.

Belevenissen afgelopen weken

Na een wat stille tijd van mijn kant, is er dan nu eindelijk weer een berichtje. Dat er een tijd geen berichtje is verschenen komt voornamelijk doordat ik de afgelopen weken veel heb gewerkt. En in mijn vrije tijd niet heel veel bijzonders heb gedaan. Maar er zijn toch wel een aantal veranderingen gaande hier.

Op een zondag ben ik met een oud collega naar haar broer gegaan die werkt als elektricien. Dit was in een wijk waar je als buitenlander niet snel zou komen, maar wel leuk om een keer mee te maken. Door de kleine steegjes lopen om het huis te bereiken. De broer heeft een vrouw, die geen Engels spreek, en 4 kinderen. De jongste is ongeveer 8 maanden. Die middag hebben we daar gegeten, natuurlijk een goede Ugandese maaltijd, helaas had ik niet al te veel trek, omdat ik volgens mij laat ontbeten had. Maar uiteindelijk toch m'n bord leeggegeten en de rest van de middag op de veranda gezeten en kijken naar de dagelijkse bezigheden van de familie. De oudste zoon werd regelmatig naar de winkel gestuurd om spullen te halen of om z'n vader te zoeken, tijdens zijn werkzaamheden droeg hij een veel de foute blouse met een veel te foute kleur blauw, dus ik heb em maar een shirt van mij belooft. De dochter heeft volgens mij de hele middag de was gedaan en water gehaald. De zoon van ongeveer 6 jaar was een hele tijd aan het spelen met zijn auto... een frisdrank doos (die je in de winkel kan kopen voor 6-pack bier) met daaraan een kapotte stekker. En de moeder was een hele tijd aan het koken op een houtskoolvuurtje.

Op konningedag ben ik eindelijk verhuist naar mijn eigen kamer. We hebben ongeveer twee weken rond gekeken wat de verschillende mogelijkheden waren... maar die waren vrij beperkt. Daarom heb ik er voor gekozen om de komende twee maanden in deze kamer te wonen, en in de tussentijd wat rond te kijken, of er misschien iets betere mogelijkheden zijn. Op dit moment heb ik kamer, die los van het huis staat, bij een Amerikaans/Brits stel, zij wonen nu ongeveer 3 jaar in Uganda, en hebben 2 geadopteerde kinderen. De kamer is niet super groot, ongeveer 4 bij 3 meter. Maar alles past er in. Een lang bed, een kleding kast, een tafeltje met 2 stoelen en nog een extra opbergkastje.

Afgelopen vrijdag was, zoals de meeste denk wel weten, mijn verjaardag. Mijn lieve zusje had een taart voor mij geregeld, in haar beste Engels heeft ze dat denk gedaan door contact te hebben met een bakker hier in Kampala. Waarschijnlijk snapten de mensen van de bakkerij toch haar Engels niet zo goed dus wilden ze de taart al op donderdag 3 mei gaan bezorgen, gelukkig kon de bezorger het adres niet vinden, en kreeg ik m'n taart dus niet te vroeg. Evelien had met de bakker afgesproken dat de taart om 10 uur op 4 mei bezorgt zou worden. Maar nadat het 3 uur geweest was op vrijdag, heb ik toch maar even gebeld of de taart nog op mijn verjaardag zou komen. Gelukkig hadden ze mijn taart nog niet weggegooid, en zou die zo snel mogelijk worden bezorgt door de bezorg-boda. Uiteindelijk kwam die rond half 5 aan, en konden we lekker met z'n alle aan de taart. En natuurlijk werd er ook voor me gezongen, wat ik natuurlijk heel erg op prijs stelde...

Na de feestelijkheden van mijn verjaardag en de taart was het tijd voor iets serieuzer. De zoon van een collega was ongeveer twee weken geleden overleden, en voor de familie werd nu een soort herdenkingsdienst en gebedsdienst gehouden. Dit was in een wat wij een achterstandswijk zouden noemen in een klein kerkje. Nu waren er ongeveer 50 mensen schat ik, waarvan een stuk of 10 ZOA mensen. De rest waren vrienden en familie die niet naar de begrafenis konden komen in het noorden van het land. Op een zondag zit het kerkje vaak helemaal vol, en dan kunnen er ongeveer 100 man in. ZOA heeft het kerkje gesponsord voor kerkbanken, de pastor was dus erg blij dat er zoveel ZOA mensen waren. De dienst begon met zingen in lokale talen met zelfgemaakt muziekinstrumenten, waar de ZOA mensen maar gewoon Engels doorheen gingen zingen. Daarna waren er wat korte toespraken van de moeder, die het hele ziekbed van haar zoon ging vertellen, van de ZOA directeur en daarna een preek van de Pastor over Lazarus. De toespraken werden allemaal vertaald of naar het Engels of naar de lokale taal. Na de dienst was voor een maaltijd gezorgd, en kreeg ik dus weer eindelijk echt Ugandees eten, veel Matoke (gestampte bananen), rijst en bonen dus. Dat had ik een tijd al niet meer op, dus het was wel leuk.

Dit waren m'n belevenissen van afgelopen weken een beetje. Mijn werk gaat ook erg goed, vind het erg leuk om te doen, en krijg ook steeds meer te doen. Voorlopig ben ik dus op Uganda nog niet uitgekeken. Deze maand ga ik proberen iets meer te reizen door het land, en zowiezo de andere twee programmagebieden te bezoeken van ZOA in het land. Ik weet nog niet wanneer dat gaat gebeuren, maar dat zullen jullie nog wel horen. Groeten!

Verjaardag

Allemaal heel erg bedankt voor de felicitaties! Zeker m'n zusje. Iedereen vond de taart heel erg lekker. Ik hoop dat jullie daar ook zo'n lekkere taart hebben.