Na een wat stille tijd van mijn kant, is er dan nu eindelijk weer een berichtje. Dat er een tijd geen berichtje is verschenen komt voornamelijk doordat ik de afgelopen weken veel heb gewerkt. En in mijn vrije tijd niet heel veel bijzonders heb gedaan. Maar er zijn toch wel een aantal veranderingen gaande hier.

Op een zondag ben ik met een oud collega naar haar broer gegaan die werkt als elektricien. Dit was in een wijk waar je als buitenlander niet snel zou komen, maar wel leuk om een keer mee te maken. Door de kleine steegjes lopen om het huis te bereiken. De broer heeft een vrouw, die geen Engels spreek, en 4 kinderen. De jongste is ongeveer 8 maanden. Die middag hebben we daar gegeten, natuurlijk een goede Ugandese maaltijd, helaas had ik niet al te veel trek, omdat ik volgens mij laat ontbeten had. Maar uiteindelijk toch m'n bord leeggegeten en de rest van de middag op de veranda gezeten en kijken naar de dagelijkse bezigheden van de familie. De oudste zoon werd regelmatig naar de winkel gestuurd om spullen te halen of om z'n vader te zoeken, tijdens zijn werkzaamheden droeg hij een veel de foute blouse met een veel te foute kleur blauw, dus ik heb em maar een shirt van mij belooft. De dochter heeft volgens mij de hele middag de was gedaan en water gehaald. De zoon van ongeveer 6 jaar was een hele tijd aan het spelen met zijn auto... een frisdrank doos (die je in de winkel kan kopen voor 6-pack bier) met daaraan een kapotte stekker. En de moeder was een hele tijd aan het koken op een houtskoolvuurtje.

Op konningedag ben ik eindelijk verhuist naar mijn eigen kamer. We hebben ongeveer twee weken rond gekeken wat de verschillende mogelijkheden waren... maar die waren vrij beperkt. Daarom heb ik er voor gekozen om de komende twee maanden in deze kamer te wonen, en in de tussentijd wat rond te kijken, of er misschien iets betere mogelijkheden zijn. Op dit moment heb ik kamer, die los van het huis staat, bij een Amerikaans/Brits stel, zij wonen nu ongeveer 3 jaar in Uganda, en hebben 2 geadopteerde kinderen. De kamer is niet super groot, ongeveer 4 bij 3 meter. Maar alles past er in. Een lang bed, een kleding kast, een tafeltje met 2 stoelen en nog een extra opbergkastje.

Afgelopen vrijdag was, zoals de meeste denk wel weten, mijn verjaardag. Mijn lieve zusje had een taart voor mij geregeld, in haar beste Engels heeft ze dat denk gedaan door contact te hebben met een bakker hier in Kampala. Waarschijnlijk snapten de mensen van de bakkerij toch haar Engels niet zo goed dus wilden ze de taart al op donderdag 3 mei gaan bezorgen, gelukkig kon de bezorger het adres niet vinden, en kreeg ik m'n taart dus niet te vroeg. Evelien had met de bakker afgesproken dat de taart om 10 uur op 4 mei bezorgt zou worden. Maar nadat het 3 uur geweest was op vrijdag, heb ik toch maar even gebeld of de taart nog op mijn verjaardag zou komen. Gelukkig hadden ze mijn taart nog niet weggegooid, en zou die zo snel mogelijk worden bezorgt door de bezorg-boda. Uiteindelijk kwam die rond half 5 aan, en konden we lekker met z'n alle aan de taart. En natuurlijk werd er ook voor me gezongen, wat ik natuurlijk heel erg op prijs stelde...

Na de feestelijkheden van mijn verjaardag en de taart was het tijd voor iets serieuzer. De zoon van een collega was ongeveer twee weken geleden overleden, en voor de familie werd nu een soort herdenkingsdienst en gebedsdienst gehouden. Dit was in een wat wij een achterstandswijk zouden noemen in een klein kerkje. Nu waren er ongeveer 50 mensen schat ik, waarvan een stuk of 10 ZOA mensen. De rest waren vrienden en familie die niet naar de begrafenis konden komen in het noorden van het land. Op een zondag zit het kerkje vaak helemaal vol, en dan kunnen er ongeveer 100 man in. ZOA heeft het kerkje gesponsord voor kerkbanken, de pastor was dus erg blij dat er zoveel ZOA mensen waren. De dienst begon met zingen in lokale talen met zelfgemaakt muziekinstrumenten, waar de ZOA mensen maar gewoon Engels doorheen gingen zingen. Daarna waren er wat korte toespraken van de moeder, die het hele ziekbed van haar zoon ging vertellen, van de ZOA directeur en daarna een preek van de Pastor over Lazarus. De toespraken werden allemaal vertaald of naar het Engels of naar de lokale taal. Na de dienst was voor een maaltijd gezorgd, en kreeg ik dus weer eindelijk echt Ugandees eten, veel Matoke (gestampte bananen), rijst en bonen dus. Dat had ik een tijd al niet meer op, dus het was wel leuk.

Dit waren m'n belevenissen van afgelopen weken een beetje. Mijn werk gaat ook erg goed, vind het erg leuk om te doen, en krijg ook steeds meer te doen. Voorlopig ben ik dus op Uganda nog niet uitgekeken. Deze maand ga ik proberen iets meer te reizen door het land, en zowiezo de andere twee programmagebieden te bezoeken van ZOA in het land. Ik weet nog niet wanneer dat gaat gebeuren, maar dat zullen jullie nog wel horen. Groeten!